To nie tylko kwestia stylu, ale i praw człowieka

Dwie Polski nie obronią się przed wschodnim zagrożeniem. Jedna ma jakieś szanse. Tymczasem sędziowie ze sobą nie rozmawiają, nawzajem się nie słuchają, nie mówią sobie „dzień dobry”.

Spór o sędziów powołanych po 2017 r. przy udziale nowej KRS doczekał się publikacji naukowych, judykatów międzynarodowych i stanowi oś reform obecnego Ministerstwa Sprawiedliwości. Jest to także doskonały chleb palestry, gdzie można wywrócić nawet rzetelnie przeprowadzony proces i wyspecjalizować się w zarzutach z neo-KRS. Mało tego, jej każdy przedstawiciel może wytłumaczyć się z każdej swojej porażki, mówiąc, że zły wyrok wydał albo neosędzia, albo paleosędzia.

W tym sporze wytworzyła się niebezpieczna praktyka kwestionowania statusu sędziego w kontroli apelacyjnej czy kasacyjnej. Znane są przypadki tzw. tulipana, umorzenia spraw grupy przestępczej z uwagi na przedawnienie, są inne sprawy o zabójstwo uchylane z tego powodu. To działanie wydaje się dopuszczalne, sąd wszak jest źle obsadzony, bo przez sędziego powołanego po 2017 r.

Gdzie w tym jest człowiek?

Sędziowie sądów odwoławczych i Sądu Najwyższego zgubili w tym wszystkim człowieka. Nie dość, że strony procesu, bo często są to okoliczności brane pod uwagę z urzędu, ale tak naprawdę sędziego, którego wyrok się uchyla.

Truizmem jest twierdzenie, że sędzia jest człowiekiem, ma przyrodzoną godność i prawo do sądu, więc prawo do bycia wysłuchanym. Tymczasem stworzono system sądów kapturowych nad kolegami. Ocenia się sędziego zasadniczo zamiast KRS, ocenia jego ścieżkę zawodową,...